Podcast „Małe rączki za ekranem”: Poddaj się urokowi ekranu pinezek!
Czy słyszałeś o Épinette? Za tą nazwą kryje się nie instrument muzyczny z rodziny klawesynów, ale jeden z niewielu ekranów szpilkowych używanych w filmach animowanych.
W podcaście wspieranym przez Lavoir numérique de Gentilly i redagowanym przez Paula Thébaulta, dziennikarka Lise Laroye zgłębia technikę wynalezioną w latach 30. XX wieku w Paryżu przez rosyjskiego grawera Alexandre’a Alexeieffa i jego partnerkę, inżynierkę Claire Parker. Marząc o tym, by grawerunki się poruszały, wyobrazili sobie siatkę tysięcy szpilek przesuwających się w białych rurkach, których reliefy modulują cienie pod bocznym światłem.
Tylko dwa ekrany stworzone przez tę parę wciąż istnieją, z których jeden, NEC, znajduje się obecnie w Kanadzie, a drugi – Épinette – został zakupiony w 2012 roku przez Centre National du Cinéma. Jego zarządcy wyjaśniają, jak najpierw trzeba było odrestaurować tę delikatną maszynę, zbudowaną z 270 000 igieł, zanim można było wyszkolić ośmiu młodych twórców animacji w tej technice, w tym Pierre'a-Luca Granjona, który zdobył nagrodę na ostatnim festiwalu filmowym w Annecy.
Justine Vuylsteker, autorka pięknego filmu krótkometrażowego „L'Étreinte”, demonstruje tu swoją fascynację tym ekranem, równie cudownym, co kapryśnym, który naciskamy dłońmi i wszelkiego rodzaju narzędziami. Z aksamitną czernią, niezwykłą gamą szarości i ulotnymi konturami, technika ta przypomina jej akwatintę. Porównuje ją również do skóry, ultrawrażliwej, co – jak podkreśla – jest cenną cechą w epoce bezcielesnych tworów generowanych przez sztuczną inteligencję…
Florentine Grelier, wykładowczyni animacji w Instytucie Sainte-Geneviève w Paryżu, opowiada, jak udało jej się tam zdobyć ekran szpilkowy, który zmontowała ze swoimi studentami w zestawie, używając zmodernizowanej wersji maszyny stworzonej przez Alexandre'a Noyera. To sugeruje obiecującą przyszłość dla tej techniki, liczącej niemal sto lat.
La Croıx
